Olumden ote koy yok derler. Dogrudur da, olmusla olmuse care yok.. Ama taa icinden olmek var bi de... Kalbinin ucrasindaki o atardamari sondurmek. Insanlari, ozellikle en sevdiklerini daha cok sevmekten korkmak. Ya bi gun onlar da -cok zamansiz- gidiverirlerse, sacma bi hastalik bi kac ayda nefeslerini keserse diye daha cok sevmemeyi ve alismamayi istemek icten ice. Ya bi gun onu - cok zamansiz- yariyolda birakirsam diyerek,evladinin bile sana o kadar da cok baglanmamasini ummak... Ve tabi daha bunlar aklindan gecerken bile, kendi kendine sacmalama be diye bagirmak. Butun bu acayip hislerle yasamaya calismak, hissettirmeden, korkutmadan. Devamli hareket halinde kalarak, aklini mesgul tutarak dusunmemeye calismak, ruhunun alt katlarina inmeden , ustten ustten yasamak... Yine de durup dusunmesem dusunmediklerime ayip, dusunsem kalbime yazik gibi.. Yine ortadayim, apacik ortada, hicbir gozun goremeyecegi kadar ortada...Bi kapali kutuda savasiyorum, kutu ortada.
Herkesin var bi derdi; kiminin kedisi oluyor, kiminin yolunu gozledigi gelmiyor, kiminin aksi dev aynasinda, kiminin varlik icinde esamesi okunmuyor, kimi yoktan var etme derdinde.. Herkesin yanan atesi baska. Benim derdim salonumda duran o resim...
Gozgoze geliyoruz her baktigimda. Saniyeler icinde bir hayat geciyor icimden. Kisacik gulusler, taklitler, yemekler, dogumgunleri, kutlamalar, odevler, gosteriler, Grey Flannel, kaleci eldivenleri, raki kadehleri, kulaklar, coraplar, peceteler, terlikler, maclar, takim elbiseler, joleler, dokunulmasi yasak saclar..
S A C L A R....
Hepsi resmin onunden gectigim 3 saniyede geliyor aklima. 3 saniye yuruyorum ve kalbime bir bicak saplaniyor. Fiziksel bir aci. Elimi kalbime bastiriyorum, derin bir nefes, var gucumle yutkunuyorum ve yuruyup geciyorum. Yok olusu yutkunarak bertaraf edebilen bi tek ben varim zaar. 1 saniye daha uzun surse o son adim dagilabilirim, saatlerce aglayabilirim... ama olmaz...ortam musait degil. yuruyup gecmem lazim.
Artik hayat boyle akiyor. Akmasi gerektigi icin. Ne kadar hizli akarsa o kadar az hissedicem kalbimdeki bicagi sanki. Kalbinde bicakla da yasamaya alisiyor da insan, herseyin tadi kacti...
Cok sevdigin birinin nefesi sonunce 40 mum yanarmis insanin icinde, sonra her gun biri sonermis. 40. mum sonsuza kadar yanar, sana o nefesi hatirlatirmis. Acin hafifler, isyanin dinermis. Kac kirk oldu bilmiyorum, saymiyorum ama fener alaylari geciyor icimden. Sonecegine harlaniyor mumlarim. Alev alev icerisi, yangin var desen bir bardak su bulunmaz. Feristahi gelse o ates sonmeyecek sanki. Mutlaka ki isyancilar yakmis kaleyi icten. Kalbindeki bicagin yanina koy mumlarini, onlarla da yasa... Kirpiginin ucunda bir damla gozyasi bulundur daima, gulusunun bir kosesi hep kirik olsun. Sesin titreyince yutkun, gecer, ama bi zahmet cabuk olsun
Ne dayanikli insanoglu, nasil duruyor herseyin karsisinda dimdik. Nasil da kaniksayip yana yakila devam ediyor yoluna...
Ne muhtesem bir tezgah...
