Biz iyi cocuklardik, sakin, kendi halinde. Saygisizlik etmeyen, zararsiz gecinen, ailemize laf getirmeyen, birbirini kollayan, seven cocuklardik. Vazifelerimizi yerine getirir, yer kaldiysa gonlumuzu eglerdik. Cocuktuk, ne hayat gailesi, ne yuk, ne dunya yoktu omuzlarda. Canta vardi , canta! Omuzlarda bi okul cantasi vardi.. ici cok agir disi suslu. Aksi oldu simdi, icimiz suslu, disimiz cok agir.. Buyuduk biraz, anlamaya calisa calisa, hayati ogrenmeye , gormeye hevesle, buyuduk biraz. Cocukken uzaktan baktigimiz ve cook uzak gelen yaslarla baktigimiz ablalarin, agbilerin yerindeyiz simdi. O zaman koca adam gibi gelirlerdi, biz de mi simdi oyle geliyoruz ufakliklara. Dunyayi degistirebieceklerini, mutlaka ki birgun cok iyi bir ise yarayabileceklerini sanan ufakliklar. Bizlerdik onlar... simdi anladik hayati biraz biraz.. Azcik koreldik, azcik torpulendik ve o abiler, ablalar olduk. Heyecanlar yerini sikintili , ucu acik umutlara birakti. Bi zaman siniri olmayan umutlari besledik nefesimiz yettigince. Sonsuza kadar surebilecek umitlere gonullu olduk , bekledik, hep bekledik...Simdi ekleyip durdukca 365'likleri kafa kagidinin ustune acildi gozler ufaktan, bu sefer de olmayacak demeyi yediremedik... Aklimiz gibi ruhumuz da serindi, hala becerebilirdik...
Biz iyi cocuklardik.. Gonul kirmadik, para calmadik, fena islere bulasmadik. Usulunce kavga etmeyi de bildik, edebimizle oturmayi da. Hakkimiz soke soke almayi da ogretti hayat, bazen vazgecip geri donmeyi de. Kan da geldi o avuclardan, cicek da acti. Tek zararimiz kendimizeydi, asik olduk, kucuk yureklerimizi aska salip ardindan bakakaldik, ask acisini marifet sandik. Icimiz ezildikce yuzumuz nurlandi, onu da zevkle tasidik. Kimisi oldu kimisi olmadi, yilmadik. Bi gonlumuz vardi en temiz, onun pesini birakmadik. Isyan etmedik hep duzeltmeye baktik. Yaptik, yikildi, yine yaptik. .
Onlara da soyleyin, biz iyi cocuklardik... biz... iyi cocuklardik...
